Część I: 1866 – 1900
Część I: 1866 – 1900
Poparcie dla idei stowarzyszeń kontroli technicznej stale rosło poza granicami Niemiec. Niektóre zagraniczne stowarzyszenia przyłączyły się nawet do Związku Stowarzyszeń Kontroli Kotłów (niem. Verband von Dampfkesselüberwachungsvereinen z siedzibą w Hanowerze.
W związku z tym niemiecka organizacja nadrzędna zmieniła w 1888 roku nazwę na Międzynarodowy Związek Kontroli Kotłów (niem. Internationaler Verband von Dampfkessel-Überwachungsvereine). Podczas gdy polityka nadal skupiała się prawie wyłącznie na sprawach narodowych, pionierzy programów kontroli technicznej rozumieli, że bezpieczeństwo nie może zatrzymać się na granicach państwa.
W 1881 r. na terenie całych Niemiec istniały Stowarzyszenia Kontroli Kotłów Parowych. Jednak każdy z ekspertów do nich należących mógł decydować o swojej własnej definicji właściwego funkcjonowania. Mimo że Niemiecki Związek Kontroli Kotłów Parowych (niem. Deutscher Verband von Dampfkessel-Überwachungsvereinen) działał od 1873 roku, nie istniały żadne wiążące normy dotyczące bezpieczeństwa kotłów.
W okresie od maja do czerwca 1881 roku związek ten zawarł porozumienie z niemieckim Związkiem Producentów Stali (niem. Verein deutscher Eisenhüttenleute) w sprawie kontroli materiałów przy budowie kotłów.
Zgodnie z tymi normami, kontrole techniczne były przeprowadzane na etapie budowy w celu uprzedniego zminimalizowania prawdopodobieństwa wypadków. Kolejne normy zostały zatwierdzone w Hamburgu w 1884 roku w podobnym celu, ponadto ustalono wytyczne dotyczące obliczeń stosowanych przy produkcji korpusów kotłów.
Walther Gyssling, główny inżynier BDRV, był zadowolony, gdy przedstawił członkom Stowarzyszenia raport o roku fiskalnym 1877. W ciągu ostatnich pięciu lat nie wybuchł żaden z ponad 1000 kotłów skontrolowanych przez związek.
Powołani w tym samym czasie, co inspektorzy BDRV, inspektorzy rządowi nie są nawet bliscy osiągnięcia takiego sukcesu.
W Wirtembergii, gdzie w 1875 roku założono Związek Kontroli Kotłów, niezależna agencja kontroli technicznej donosi o imponujących wynikach: w swoim pierwszym sprawozdaniu rocznym z 1877 r. inżynier Heinrich Bellmer ze Stuttgartu poinformował, że w ciągu ostatnich 12 miesięcy usunął 172 braki bezpośrednio związane z zagrożeniem wybuchem.
6 grudnia 1869 roku producent miedzi Abraham Lismann wstąpił na katedrę Związku Politechnicznego (niem. Polytechnischer Verein) w Monachium. Lismann sam wybrał sobię scenę, a wśród jego publiczności znalazło się wielu najbardziej szanowanych przyrodników i techników w Bawarii.
Lismann, który eksploatował w swoim przedsiębiorstwie trzy kotły parowe, zaproponował założenie stowarzyszenia zajmującego się badaniem i kontrolą kotłów parowych w Bawarii (niem. Verein zur Prüfung und Überwachung der Dampfkessel für das diesrheinische Bayern).
Obecni na sali inżynier projektant Carl Linde i właściciel browaru Gabriel Sedlmayr, niezwłocznie powołali komitet do realizacji planu.
Grupa przygotowała drukowaną broszurę, zawierającą proponowany statut stowarzyszenia, która miała zostać przesłana do wszystkich operatorów kotłów na obszarze objętym projektem.
Pomysł ten został dobrze przyjęty również w Augsburgu, Bayreuth, Norymberdze i Würzburgu. W dniu 23 kwietnia 1870 roku na spotkaniu w pawilonie kawiarni angielskiej (niem. Englisches Cafehaus) w Monachium powołane zostało Bawarskie Stowarzyszenie Kontroli Kotłów Parowych (niem.Bayerische Dampfkessel-Revisions-Verein). Pierwszym dyrektorem zarządzającym został przemysłowiec Georg Krauss, którego firma budowała lokomotywy.
13 października 1868 roku do firmy w Mannheim dołączył Carl Isambert, 29-letni inżynier. Został on pierwszym pełnoetatowym ekspertem w zakresie kontroli technicznej w Niemczech.
Kilka dni później Isambert udał się na swoją pierwszą wizytę kontrolną. Jego skutkiem była następująca opinia: duża liczba kotłów miała niebezpieczne braki, a właściciele i operatorzy kotłów w wielu miejscach nie mają nawet podstawowego pojęcia o bezpieczeństwie urządzeń. Isambert pomagał tam, gdzie mógł. Rok później na walnym zgromadzeniu w Mannheim dokonał podsumowania działalności stowarzyszenia: skontrolowane kotły nie wykazują już poważnego ryzyka wybuchu.
6 stycznia 1866 r. 22 przedsiębiorców z Badenii założyło Związek Kontroli i Ubezpieczeń Kotłów Parowych z siedzibą w Mannheim (niem. Gesellschaft zur Ueberwachung und Versicherung von Dampfkesseln mit dem Sitze in Mannheim). Jego pierwszym prezesem został właściciel fabryki, Carl Selbach.
Związek ten został utworzony w następstwie na wypadek, który miał miejsce rok wcześniej w browarze Zum Grossen Mayerhof. Pęknięcie w płaszczu używanego tam kotła parowego spowodowało wybuch, w wyniku którego zginęła jedna osoba, a kilka osób zostało rannych.
Przeszkolony inspektor mógł z łatwością znaleźć usterkę i zapobiec katastrofie, ale regularne kontrole nie miały miejsca. Personel obsługujący nie był zaznajomiony z zagrożeniami związanymi z eksploatacją kotła. Wypadek ten nie był odosobnionym przypadkiem, a liczba użytkowanych kotłów parowych gwałtownie rosła.
Zarówno rząd Wielkiego Księstwa Badenii, jak i potencjalnie dotknięci katastrofą przemysłowcy poparli utworzenie stowarzyszenia kontrolnego. Ich celem było zapobieganie przyszłym nieszczęśliwym wypadkom poprzez regularne kontrole.
Model ten okazał się sukcesem, a założenie firmy w Mannheim stało się punktem wyjścia dla inspekcji technicznych w Niemczech.
Wybierz lokalizację
Global
Americas
Asia
Europe
Middle East and Africa
